Potchefstroom 2019

Vandaag hebben we het hospitaal in Potchefstroom bezocht. Het is het eerste ziekenhuis waar we stage zullen lopen dus het is best wel spannend. Uiteraard kunnen we niet rondgeleid worden zonder eerst met de directrice kennis te maken. We worden allerhartelijkst ontvangen. We krijgen te horen dat ze moeten roeien met de riemen die ze hebben. Door corruptie en geen geld is er heel weinig materiaal om mee te werken. Maar het optimisme en het enthousiasme is groot genoeg om deze problemen het hoofd te kunnen bieden. Theresa laat ons het ziekenhuis zien. Hier en daar zijn er wat diensten verhuisd wegens renovatiewerken. De eerste indruk: wat verouderd maar wel erg schoon. Aan de ingang van de afdeling pediatrie waar ik de komende weken stage ga lopen, zit een bewaker. Soms worden er kinderen gestolen door mama's wiens baby doodgeboren is. Ze kunnen immers niet naar huis gaan zonder kindje ... Wanneer we voorgesteld worden aan de aanwezige zusters, zijn ze zo

Inkomhal en triageplaats van het hospitaal in Potchefstroom. Hier zullen we de komende weken stage-lopen. Het verschil op gebied van personeelsbezetting en uitrusting met onze stageplaatsen in België is enorm!  We worden voorgesteld aan the director, een zwarte dame die "by the grace of God (haar eigen woorden)" alles met véél te weinig financiële middelen probeert te managen.  Ze drukt ons hartelijk de hand en kijkt ons lang en wijs aan. "We will learn from you and you will learn from us" zegt ze en dat klinkt als een hele eer. Het ziekenhuis getekend door een kind. Schoon, hé? Foto genomen in de kinderhoek, die werd ingericht door 2 studentes van Thomas More een paar jaar geleden. Van hun eigen zakgeld! The surgical ward waar ik zal stage lopen. In de linnenkamer ligt 1 klein stapeltje lakens, een vijftal. Deze worden gebruikt om patiënten af te drogen bij gebrek aan handdoeken.  Erg confronterend! Vooral omdat ik voor mezelf alleen

Een gelukkige verjaardag! 30.01/17.00u, een glunderende Theresa aan onze betraliede deur (het is hier vaak "talking behind bars"): "I received your luggage!" Wij haasten ons dolblij naar haar auto, openen de kofferdeur... Mijn brede glimlach stolt ter plaatse. Dit is niet mijn reiskoffer! Linda heeft meer geluk. Theresa doorziet onmiddellijk de luchtigheid waarmee ik dit nieuwe feit een plaats probeer te geven in mijn-naar westerse-normen toch wel vrij getormenteerd leven. Ze neemt me in haar armen en belooft me een plaatselijke hemel op aarde: een bezoek aan een bio-marktje op vrijdag, waar ik naar hartenlust zal mogen eten wat ik wil. Eten als troost. Ik glimlach nog even vanuit aangeleerde wellevendheid, maar de teleurstelling begint nu toch wel zijn tol te eisen...en eens terug op het appartement bekoel ik eerst mijn woede in een mail naar de vliegtuigmaatschappij, die ik hier bewust niet vermeld omdat negatieve reclame toch nog altijd reclame is(!)...luiste

Eindelijk aangekomen dus. Op ons eigenste stekkie. Ons appartementje. Of liever gezegd: appartement want het is toch redelijk uit de kluiten gewassen :-). De vlucht verliep voorspoedig. Eerst Brussel - Schiphol, daarna direct boarden naar Johannesburg. Al bij al blij dat we op het juiste vliegtuig geraakt zijn. Jammer genoeg was dat voor onze bagage niet het geval.  Toen er nog weinig koffers op de band over waren en de meeste reizigers al vertrokken, begon het wel een beetje te dagen. En ja hoor, onze telefoons begonnen te biepen ... onze bagage was er niet bij. Papieren ingevuld en de belofte meegekregen dat ze woensdag zou arriveren. So far, so good, zeker toen we hoorden dat we mochten gaan shoppen op kosten van de luchtvaartmaatschappij om de eerste dagen door te kunnen komen. De dame van ons hotelletje voor de eerste nacht was netjes op de afspraak om ons te komen oppikken. Een fijne nachtrust, een goede douche en dan terug onze stinkende kleren aan. Een lekker ontbijt met aa

De examens zijn gedaan, de valiezen zijn gepakt. Afscheid is genomen en nee, niet zonder tranen. Ik heb nu al een beetje heimwee. Ik besef dat ik mijn geliefden ga missen. Ik hoop zij mij ook een beetje :-).    Ik vraag het me soms toch wel af: waar ben ik in 's hemelsnaam aan begonnen ... maar ik weet dat dit een 'once in a lifetime' is, een gouden kans die ik eigenlijk niet mag laten liggen. Het is dubbel: ik kijk er erg naar uit, langs de andere kant voel ik dat er ook angst onder mijn velletje is gekropen, ondanks het feit dat ik wel een beetje voorbereid ben dankzij de bloggers van vorig jaar. Maar toch ... Nu is er dus geen weg terug. Ik stap door de gate, kijk nog eens achterom en zwaai naar mijn liefste. Mijn Grote Avontuur begint. Tot binnen een dikke twee maanden allemaal!