My lovely Leuven , I feel so broke up,...(Else)
Een gelukkige verjaardag!
30.01/17.00u, een glunderende Theresa aan onze betraliede deur (het is hier vaak "talking behind bars"): "I received your luggage!" Wij haasten ons dolblij naar haar auto, openen de kofferdeur...
Mijn brede glimlach stolt ter plaatse. Dit is niet mijn reiskoffer! Linda heeft meer geluk. Theresa doorziet onmiddellijk de luchtigheid waarmee ik dit nieuwe feit een plaats probeer te geven in mijn-naar westerse-normen toch wel vrij getormenteerd leven. Ze neemt me in haar armen en belooft me een plaatselijke hemel op aarde: een bezoek aan een bio-marktje op vrijdag, waar ik naar hartenlust zal mogen eten wat ik wil. Eten als troost. Ik glimlach nog even vanuit aangeleerde wellevendheid, maar de teleurstelling begint nu toch wel zijn tol te eisen...en eens terug op het appartement bekoel ik eerst mijn woede in een mail naar de vliegtuigmaatschappij, die ik hier bewust niet vermeld omdat negatieve reclame toch nog altijd reclame is(!)...luister tikkeltje masochistisch naar de geluiden in Linda's kamer en neem vervolgens een dapper besluit: ik ga naar huis!
Liters tranen later, zit ik stillekes naast Linda aan haar bureau. Zij zorgt voor afleiding door wat te bloggen...met één oor bij het gesprek en mijn ander oor gericht op de droogkast. Die slingert mijn énige jeans droog.
30.01/17.00u, een glunderende Theresa aan onze betraliede deur (het is hier vaak "talking behind bars"): "I received your luggage!" Wij haasten ons dolblij naar haar auto, openen de kofferdeur...
Mijn brede glimlach stolt ter plaatse. Dit is niet mijn reiskoffer! Linda heeft meer geluk. Theresa doorziet onmiddellijk de luchtigheid waarmee ik dit nieuwe feit een plaats probeer te geven in mijn-naar westerse-normen toch wel vrij getormenteerd leven. Ze neemt me in haar armen en belooft me een plaatselijke hemel op aarde: een bezoek aan een bio-marktje op vrijdag, waar ik naar hartenlust zal mogen eten wat ik wil. Eten als troost. Ik glimlach nog even vanuit aangeleerde wellevendheid, maar de teleurstelling begint nu toch wel zijn tol te eisen...en eens terug op het appartement bekoel ik eerst mijn woede in een mail naar de vliegtuigmaatschappij, die ik hier bewust niet vermeld omdat negatieve reclame toch nog altijd reclame is(!)...luister tikkeltje masochistisch naar de geluiden in Linda's kamer en neem vervolgens een dapper besluit: ik ga naar huis!
Liters tranen later, zit ik stillekes naast Linda aan haar bureau. Zij zorgt voor afleiding door wat te bloggen...met één oor bij het gesprek en mijn ander oor gericht op de droogkast. Die slingert mijn énige jeans droog.
Reacties
Een reactie posten