Vriendschap tussen studenten (Else)

Tea-time, samen met studenten. Zoals je merkt, draagt men hier een zwart uniform. Een foto, die ze me doorstuurden en die het contrast zwart/wit erg duidelijk laat zien.    

    

Deze week is onze tweede stageperiode begonnen. In Klerksdorp hospitaal; Linda op oncologie en ik op urologie/nierdialyse.

Dinsdag
De busrit duurt drie kwartier en is dus vreselijk lang als je zoals ik nerveus en onzeker een nieuwe stage tegemoet ziet. Maar niets van dat alles deze keer, ik ben rustig, geniet van de zon, die onverwoestbaar opkomt in het oosten en ons weer een snikhete zomerdag belooft. Mijn ervaring in het operatiekwartier heeft me vertrouwen gegeven.
Op ward 2 zijn er 2 grote ziekenkamers, 1 voor de mannen en 1 voor de vrouwen, elk met 10 bedden. Niet allemaal gevuld. Achter de vrouwenafdeling, nog een kleine ruimte voor een 5-tal kinderen.
Als ik toe kom, is er al een hoop werk gedaan. Eén van de susters leidt me rond op de afdeling. De andere studenten hebben een afspraak met een preceptor (schoolbegeleiding) en ik kan met hen mee. Eerst de theorie, onze kennis wordt op een leuke, interactieve manier getest. Deze docente verbindt alles met elkaar : de verschillende functies van de nieren, het RAAS-systeem, hypertensie, alkalose en acidose. Opfrissing van anatomie en pathologie van nieren en urinewegen, aan het eind staan we hand in hand en vormen we een ketting. Er wordt heel wat gelachen en toch zijn we zonder schroom bezig onze kennis te verbeteren.
Pas hierna brengen we een bezoek aan de nierdialyse-afdeling. Als je zo'n kunstnier bekijkt, kan je alleen maar besluiten dat ons lichaam een vernuftig wonder van homeostase is. En tot dat inzicht komen was nu net de bedoeling van de docente. Missie meer dan geslaagd!

Woensdag
Gisteren, vlak voor vertrek had ik nog een korte kennismaking met de hoofdverpleegkundige. "I'll give you all the opportunities to observe, learn and practise. "  Zij noemt de verschillende verpleegkundige technieken die ik hier kan inoefenen: bloedname, infuus (drip) voorbereiden en steken, blaassonde inbrengen en medicatietoer. Fijn!  Maar vooral het contact met de patiënt zal nu belangrijk zijn, want dat had ik iets minder op het OK. Ik kijk ernaar uit.
Vandaag tijdens de ochtendbriefing licht ze haar team in over nierstenen. Hoe ze ontstaan, symptomen en gevolgen voor de gezondheid. Zij spreekt zéér nadrukkelijk over preventie. Water drinken als hoofdzaak. Je voelt dat ze erg bekommerd is om haar staff en dat mist zijn uitwerking niet: er wordt goed gecommuniceerd onderling en de samenwerking verloopt vlot.

Donderdag
3 studenten: Marlé, Mellisa en Machel kapen me 's morgens weg, met goedkeuring van de hoofdverpleegkundige. Ze zitten in hun laatste jaar vroedkunde en gaan vandaag stage lopen op de labourroom  (bevallingskwartier). Vroedkunde is in België een volledig aparte opleiding en onbekend terrein voor mij.
But aren' t you excited to see the birth of a baby? Sure I am! En we haasten ons door de gangen. Bij aankomst stellen we ons voor, er is een gezongen ochtendgebed. De studenten mogen inzetten en daarna is het team aan de beurt. Alles wordt 3-talig gezongen: Engels-Afrikaans en Tswana...en dan mag ik er het Nederlands nog bijzingen. Gelachen!  Na een korte rondleiding, kijken we de emergency-kar na...en daarna is het wachten op een patiënte die gaat bevallen. We mogen naar buiten en zetten ons in de schaduw. Devan haalt brownies met crème-au-beurre te voorschijn. My god, zo lekker!  Deze jonge mensen vormen een bijzonder kliekje, proberen steeds samen te staan op stage en zijn echte vrienden. Door het toeval, het alfabet: achternaam met een "V", samengebracht. Dat herken ik. We praten honderduit met elkaar over het leven in Zuid-Afrika en in België en het leven tout court. Misschien zijn het mijn grijze haren die doen vermoeden dat ik kinderen heb en als ik hen zeg dat dit "unfortunately" niet zo is, wordt het stil. "God must have other plans with you" en een arm rond mijn schouder.
Het beleven van hun christelijk geloof is erg belangrijk voor hen. 's Zondags gaan ze naar een misviering en één avond in de week bestuderen ze in een klein groepje de Bijbel. Ik sta versteld. Deel mee dat de kerken bij ons leeglopen, omgebouwd worden tot restaurants, winkelcentra of plaatsen waar je kan skaten. Ongeloof, verbijstering en zelfs kippenvel op hun armen.

Een geboorte kondigt zich aan en we reppen ons naar binnen. Na al de keizersnedes die ik gezien heb, lijkt een normale bevalling hard labeur. En deze gaat dan nog heel vlot. Het is een derde kindje, een meisje. Het krijgt de naam "liefde" in het Tswana. De "vroedmeester" legt haar, skin-to-skin op de borst van de mama. Onmiddellijk spert de baby haar mondje open en likt zoekend de huid van haar mama. Primitieve, dierlijke liefde en gelukzaligheid in de ogen van de mama.
Gisteren waren er 25 geboortes, maar vandaag tot nog toe 1. We maken van de nood een deugd en leren elkaar beter kennen. Na de middag zitten we samen met suster Jennifer. Zij is een vroedvrouw en dit al 22 jaar, in het ziekenhuis, maar ook bij de mensen thuis. Uit heel haar levensverhaal spreekt een diepmenselijk gevoel van mededogen en empathie. Wij voelen ons erg verbonden en vegen tranen weg bij "the struggle" die het leven kan zijn. Een erg spirituele vrouw die niemand onberoerd laat. Ze beëindigt de namiddag door ons stevig te empoweren en daarbij hoort ook een warme omhelzing ten afscheid.  Een heel bijzondere dag!