Dit zijn wij... in Johannesburg! (Else)

Vorig weekend...Dit zijn wij in Johannesburg.

Samen met Linda zit ik achteraan in de auto. Lies rechts aan het stuur en Katrien als zeer oplettende convoyeur ernaast. We rijden door Johannesburg! Of all places!

Tapas gemaakt, samen groentjes snijden werkt verbindend.  We zitten tot na zonsondergang buiten op het ruime dakterras van deze AirB&B, gevonden en geboekt door Lies. Geniet even mee...

We hebben veel gemeenschappelijk: jazzdance-moderne dans-chiro-scouts en de studies: sociaal werk en het idealisme dat daarbij hoort.  De avond kan niet stuk... Of toch... 

 De wind zet plots erg op en dikke druppels vallen uit de hemel.  We zitten droog onder het regenzeil, maar een onweer komt dichterbij.  Donder, bliksem en hevige regenval doen ons naar binnen vluchten.  De avond is nog jong en we spelen een spelletje rummikub's.  De regen gutst tegen de ramen en brengt verfrissing na een snikhete dag. Dat heeft wel iets: die regen!

Pats-boem: een felle bliksemschicht en de stroom valt uit. We zitten in het donker. Dankzij smartphones en kaarsjes spelen we gewoon verder. Het heeft wel iets!

Weet niet meer wie er als eerste begon te geeuwen, maar rond 23.30u besluiten we te gaan slapen.  

Maar dan blijkt, ramp-o-ramp, dat het binnenregent, recht op het bed in één van de slaapkamers.  Het is drijfnat.  Dat heeft veel minder iets!

Daniël, verantwoordelijke voor deze Air B&B wordt erbij gehaald, maar die kan ook niet veel doen op dit nachtelijke uur.  Iedereen valt ongeveer om van de slaap.  Katrien en Lies leggen zich te slapen in de zetels van de living en gunnen Linda en mij de masterbedroom.  Sympathiek van hen, maar ik stel toch voor om de volgende nacht de rollen om te keren.  Wat uiteindelijk voor hen dan weer niet hoeft...Wij verwennen hen de volgende morgen met een lekker ontbijtje.    

  

Daniël komt nog even poolshoogte nemen. "Hebben wij goed geslapen?"

Wij rijden de stad uit en bezoeken het apartheidsmuseum.  Aan de ingang kopen we een ticket en worden al onmiddellijk uit elkaar gehaald. Lies en Katrien nemen afscheid van elkaar en ook Linda en ik worden van elkaar gescheiden.

"After climbing a great hill, one only finds that there are many more hills to climb."  Dit is een uitspraak van Nelson Mandela die wel een directe inspiratiebron lijkt te zijn geweest voor de architect van dit museum, want na de ingang loop je via een stijl pad naar boven.   

Je loopt tussen foto's van mensen. Als je een foto neemt, sta je er zelf tussenin door het spiegeleffect. Binnen in het museum, in kleine glazen boxjes vind je dan gebruiksvoorwerpen van al deze mensen terug. Mijnwerkers, dokters, meiden, eigenaars van de mijnen, rechters, arbeiders. Een heel aparte (in)kijk op de verschillende culturen! En ook mooi, hoe mensen herinnerd worden in hun  dagdagelijks leven.  

(foto internet) Nelson Mandela heeft vele jaren van zijn leven gestreden tegen apartheid en racisme.  Na 27 jaar gevangenschap wordt hij de eerste democratisch verkozen president van Zuid-Afrika en ontvangt de Nobelprijs voor de Vrede.  

27 jaar, dat is toch vreselijk lang! Hij bewaarde zijn waardigheid ten allen tijde. Zo maakte hij dagelijks zijn cel schoon, aandachtig en toegewijd.  Dat lijkt mij een mooie daad van zelfzorg in die barre tijd van opsluiting.   

In het museum gaat veel aandacht naar deze hoopgevende, spirituele man. Maar ook de donkere bladzijden van de Zuid-Afrikaanse geschiedenis worden getoond; rellen tijdens het apartheidsregime. Wapens.

Bij de uitgang sta ik nog even te kijken naar een video van een afscheidsconcert voor Mandela. Ik zie wijlen Amy Winehouse, een aandoenlijk figuur. Verder lees ik de vraag : Wat gaan we doen met Mandela's gedachtengoed, na zijn overlijden?  Ik denk na...en stap naar buiten

en sta deze keer voor een trap om te beklimmen. Er zijn hoge treden van 50 cm, dat wordt moeilijk, maar in de hoek ook lagere treden en zo kom ik boven.

Dit beeld is voor mij een antwoord op de vraag hoe het verder gaat en zal gaan na de afschaffing van het apartheidsregime in 1994. Niet met grote stappen tegelijk, maar met kleine, onopvallend en hopelijk in de goede richting...Een laatste knipoog van de architect.       

"...one only finds that there are many more hills to climb"      

 

Lunch in het restaurant van het museum. Buiten in de zon. Heerlijk!

In de namiddag trekken we de stad in. Samen met Daniël, dat geeft toch een veiliger gevoel en hij doet dit graag.

Johannesburg is één van de grootste steden ter wereld. Een miljoenenstad.

Pintje...

en pizaatje op een plein.

Tijd om naar ons appartement terug te gaan.😊

's Avonds trekken we opnieuw de stad in, naar een Chinese markt. Chinezen vieren vandaag nieuwjaar. 

Na het vuurwerk nog een dagafsluitend terrasje. We praten met Daniël en TJ, een vriend die hij heeft meegebracht...over onze levens, Zuid-Afrika, skaten, rappen, apartheid...

om 22.30u stelt Daniël voor ons naar ons appartement terug te brengen. En dat doen we dan ook.

Zondag vandaag. Naar Maboneng Precinct, een "hippe" stadswijk. Marktjes met lokale ambacht, zelf gemaakte gerechtjes, kleding, postkaartjes, streetart, een supermooie fototentoonstelling van krijgers (vrouwen)...en grafitti. Je ruikt de verf nog!  Daniël laat ons de hele buurt zien.

Erg levendig en inspirerend allemaal, ik krijg opnieuw zin om met mijn handen te gaan werken. Creatieve ideeën borrelen spontaan op en daarover filosoferen bij een lekker tasje koffie; is er eigenlijk wel iets mooiers in het leven?😉  Op dit moment alleszins niet.

Daniël verdwijnt even naar de bankautomaat. Hij wil geld afhalen om ons deze drankjes te trakteren. Wij hebben hem de voorbije dag "vrij" gehouden.       

Dat "even" duurt een uur. We maken ons een beetje ongerust en bellen hem. Eerst neemt hij niet op, maar dan komt hij toch aan de lijn. Hij vertelt dat zijn kaart werd ingehouden. Wij hebben de rekening inmiddels al betaald en uiteindelijk komt hij dan toch te voorschijn.

In heel het verhaal van Daniël zijn er wellicht veel zaken die niet met de waarheid stroken, maar wel met zijn kwetsbaarheid. En wat is dan het belangrijkste? Hij is gewoon een jonge man trying to make a living in Jo'burg, toch?

En nu "heading for Potch". Onderweg nog stoppen om te eten. En dan wegdromen op de achterbank, het lieflijk glooiende landschap en de ondergaande zon. Af en toe indommelen en na 5 dutjes weer  veilig thuis gebracht door Katrien en Lies.