een berichtje (Else)
Vrijdag. Vandaag een vrije dag. 's Morgens wat langer slapen, wasmachine insteken en daarna...een wandeling tot op Den Bult. Ik ga naar de Akker, Linda wil liever wat voor school werken.
Vanop mijn plaats kijk ik uit over de straat en het plein met palmbomen. Hier is het altijd gezellig druk. Over een maand ben ik terug thuis en zal ik wellicht ook een koffie gaan drinken. Bij terrasjeweer op de grote markt in Leuven met zicht op het gotische stadhuis.
Mijn gedachten gaan naar Leuven. Vele jaren geleden, nog voor de renovatie, bezocht ik voor het eerst museum-M. De kunstwerken waren nog ondergebracht in het huis Vanderkelen-Mertens. Boven een fraaie marmeren schoorsteenmantel trof ik een schilderij aan, of beter het trof mij. Een impressionistisch werk van rond de eeuwwisseling met hierop een meisje, dromerig aan een waterkant: clair-obscur techniek voor het dramatisch effect, lichtreflecties in het gras. Bij het naar buitengaan, kocht ik een postkaartje met een reproductie ervan. Thuis plaatste ik het voor het glas van de vitrinekast en keek er af en toe eens, eerder achteloos, naar. Een jaar later, bij het opruimen nam ik het kaartje terug ter hand. Ik keek naar het meisje, richtte mijn aandacht op haar, wat ik tot dan toe nog niet écht gedaan had...ik kijk, en kijk nog eens wat grondiger en zie: dit kind is zwanger. Ik hap naar adem en probeer toch nog een andere verklaring te vinden voor dat bolle buikje, maar die is er gewoon niet. Haar dromerige blik en het touwtje in haar hand, zijn plots niet meer zo kinderlijk blij en naïef. Ik stop het kaartje in een lade en denk er verder niet meer aan.
Tot nu. Drie weken geleden was ik in het operatiekwartier. Hannie zegt me dat er een 14-jarig meisje zal binnengebracht worden voor een keizersnede. Diagnose voor de keizersnede is, dat haar bekken te smal is om een normale bevalling te kunnen laten doorgaan. Slik.
Ik sta naast haar bed, dat in afwachting van de ingreep in de gang van het operatiekwartier is geplaatst. Ze ligt met haar gezicht naar de muur en plots draait ze zich naar me toe. Op alles voorbereid, behalve op deze meest stralende glimlach van haar.
Na de keizersnede wordt ze net als alle andere mama's gefeliciteerd met haar baby.
Ik praat met een verpleegkundige en voel kwaadheid opkomen. Ze vertelt dat er geen opvang is voor dit meisje, dat ze dit zelf wil en doet om kinderbijslag te ontvangen, dat het normaal is in hun kultuur en dat ze wellicht niet meer naar school gaat. In één klap antwoord op al mijn vragen. En op een niet gestelde: de vader van dit kind. Ik hap opnieuw naar adem.
En ben verontwaardigd: dit kan niet, een meisje van 14 hoort op school; leren en samen zijn met leeftijdsgenoten, heeft het recht om liefdevol en beschermd op te groeien tot een gerespecteerde vrouw. Dat is toch een basisrecht: altijd en overal!
Wat voeg ik hier nog aan toe,...niks meer. Soms sta je met open handen en kan je niks doen.
Alleen... moffel je dit niet zomaar weg in één of andere schuif.
Vanop mijn plaats kijk ik uit over de straat en het plein met palmbomen. Hier is het altijd gezellig druk. Over een maand ben ik terug thuis en zal ik wellicht ook een koffie gaan drinken. Bij terrasjeweer op de grote markt in Leuven met zicht op het gotische stadhuis.
Mijn gedachten gaan naar Leuven. Vele jaren geleden, nog voor de renovatie, bezocht ik voor het eerst museum-M. De kunstwerken waren nog ondergebracht in het huis Vanderkelen-Mertens. Boven een fraaie marmeren schoorsteenmantel trof ik een schilderij aan, of beter het trof mij. Een impressionistisch werk van rond de eeuwwisseling met hierop een meisje, dromerig aan een waterkant: clair-obscur techniek voor het dramatisch effect, lichtreflecties in het gras. Bij het naar buitengaan, kocht ik een postkaartje met een reproductie ervan. Thuis plaatste ik het voor het glas van de vitrinekast en keek er af en toe eens, eerder achteloos, naar. Een jaar later, bij het opruimen nam ik het kaartje terug ter hand. Ik keek naar het meisje, richtte mijn aandacht op haar, wat ik tot dan toe nog niet écht gedaan had...ik kijk, en kijk nog eens wat grondiger en zie: dit kind is zwanger. Ik hap naar adem en probeer toch nog een andere verklaring te vinden voor dat bolle buikje, maar die is er gewoon niet. Haar dromerige blik en het touwtje in haar hand, zijn plots niet meer zo kinderlijk blij en naïef. Ik stop het kaartje in een lade en denk er verder niet meer aan.
Tot nu. Drie weken geleden was ik in het operatiekwartier. Hannie zegt me dat er een 14-jarig meisje zal binnengebracht worden voor een keizersnede. Diagnose voor de keizersnede is, dat haar bekken te smal is om een normale bevalling te kunnen laten doorgaan. Slik.
Ik sta naast haar bed, dat in afwachting van de ingreep in de gang van het operatiekwartier is geplaatst. Ze ligt met haar gezicht naar de muur en plots draait ze zich naar me toe. Op alles voorbereid, behalve op deze meest stralende glimlach van haar.
Na de keizersnede wordt ze net als alle andere mama's gefeliciteerd met haar baby.
Ik praat met een verpleegkundige en voel kwaadheid opkomen. Ze vertelt dat er geen opvang is voor dit meisje, dat ze dit zelf wil en doet om kinderbijslag te ontvangen, dat het normaal is in hun kultuur en dat ze wellicht niet meer naar school gaat. In één klap antwoord op al mijn vragen. En op een niet gestelde: de vader van dit kind. Ik hap opnieuw naar adem.
En ben verontwaardigd: dit kan niet, een meisje van 14 hoort op school; leren en samen zijn met leeftijdsgenoten, heeft het recht om liefdevol en beschermd op te groeien tot een gerespecteerde vrouw. Dat is toch een basisrecht: altijd en overal!
Wat voeg ik hier nog aan toe,...niks meer. Soms sta je met open handen en kan je niks doen.
Alleen... moffel je dit niet zomaar weg in één of andere schuif.
Amai, inderdaad 'slik'.
BeantwoordenVerwijderen