"Zien jullie nog geel?" ... of hoe gele verf nooit meer hetzelfde zal zijn (Linda)

Dit weekend gaan we hiken, met de meisjes uit ons appartement en nog eentje extra. We gaan naar Kgaswane Moutain Reserve in Rustenburg. Het is een trail van 25 kilometer in twee dagen in een prachtig park. Even back to basic (http://www.footprint.co.za/summit.htm).

We worden op vrijdagavond tot aan het Naga camp geloodst waar ons avontuur begint. Een stenen huisje met toch enig comfort: bedden, een écht buitentoilet en een buitendouche. Geen stromend water, geen elektriciteit maar wel lampen en een gezellige sfeer.

We komen aan in het donker...

... een gezellige avondmaaltijd ...

... en dan op tijd onder de 'wol' ...

... de bedden zijn niet echt comfortabel en het is vrij koud (we hebben het minimum bij omdat we alles in onze rugzak moeten meenemen dus sommigen onder ons missen hun fleece) maar who cares? We kijken verwachtingsvol uit naar morgen

Ons tijdelijke huisje bij daglicht ...

... met (koude) douche ...

... en comfortabel toilet

Wat nemen we mee op trektocht, Lies? Juist, ja, een geodriehoek om ervoor te zorgen dat we onderweg niet verloren lopen 😄😄😄😄

Het begin van ons pad ...

... waar we vol goede moed vertrekken ...

... want het enige dat we hoeven te doen, is de gele verf te volgen. Zo simpel als iets. Of toch niet? We zullen dikwijls een stukje verkeerd lopen om dan op onze stappen terug te moeten keren op zoek naar de gele verf. 'Zien jullie nog geel?' wordt dan ook een gevleugelde uitroep

Onderweg worden we getrakteerd op veel natuurschoon ...

... en adembenemende vergezichten

Het landschap wisselt voortdurend

Shana, Lies en Katrien hebben dolle pret bovenop deze rots na een heldhaftige klim

Dit is dus een klim die we niet hadden moeten doen ...

... maar het was wel leuk, zo klauteren over, op en tussen de rotsen

Even een rustpauze: dubbel en dik verdiend!

Dit kleine kevertje is ijverig aan het opruimen

Halverwege zijn we opgelucht dat we nog steeds op de goede weg zitten ...

... Witkruiskrans is de naam van de plek waar we gaan overnachten

We vinden de ideale plek om te gaan picknicken

Eerst de vermoeide voeten verwennen ...

... en daarna de hongerige maag

Onderweg komen we apen tegen. Niet iedereen is er even gerust in. Er volgt nog een hilarisch moment wanneer de meisjes het bos uitspurten omdat de apen toch wel erg dichtbij komen. Bij navraag bij de rangers achteraf, blijkt dat ze totaal ongevaarlijk zijn en niet zullen aanvallen. Maar dat weten wij natuurlijk niet op het moment zelf!

We zien er allemaal nog even fris uit, niet?

We trekken door alles: van wijdse landschappen tot steppegras tot bos, plat,bergop of bergaf, over stenen en rotsen: met onze echte girlpower kunnen we het allemaal aan

Het verhaal van de sprinkhaan ...

... en de mier

Na weer eens de weg te zijn kwijt gespeeld (waar was dat geel ook alweer?) eindelijk aangekomen in ons kamp. We hebben naar onze schatting (en die van onze GSM) ongeveer een kleine 20 kilometer in onze benen zitten in plaats van de geplande 14 --> straffe madammen, dat zijn we!

De SCOUTSskills van Lies komen erg goed van pas ...

... om onze overheerlijke blikken spaghetti op te warmen. Ofte hoe alles dubbel zo lekker smaakt wanneer je honger hebt!

De dag nadien voelt Lies zich belabberd. Omdat het een zonovergoten dag belooft te worden, besluiten we om ons verstand te gebruiken en niet meer te stappen maar om de rangers te bellen om ons te komen ophalen. We mogen mee in deze pick-up voor een rit terug naar onze eerste hut waar de auto staat. We vinden dit allemaal ook wel ne keer tof 😊 ...

... en de mannen stoppen onderweg om nog even zebra's te kunnen spotten

We rijden door tot aan een wondermooie dam en sluiten het geslaagde weekend af met een gezellige picknick. Dank je wel, dames, dat we met jullie mee op avontuur mochten gaan! 😍